Halverwege alweer

Deze week zit ik alweer op de helft van mijn onderzoek, tijd vliegt. Tijd dus maar weer voor een blogje.

Het onderzoek zelf gaat hier met ups en downs, zoals dat ook hoort te gaan met een onderzoek. Sinds ik mijn visum heb ben ik eindelijk begonnen met interviews. Sommige zijn zeer interessant, terwijl anderen weer erg weinig informatie geven. Ik ben er inmiddels achter gekomen dat hypothetische vragen, of abstractere vragen vaak toch erg lastig voor de mensen hier blijken te zijn. Daardoor heb ik mijn vraagstelling per interview behoorlijk aan moeten passen, maar hoort erbij hé. Daarnaast is taal toch ook wel echt een probleem. Gelukkig heb ik wel een paar mensen die ik hier als tolk gebruik, maar het niveau per tolk is wel echt heel erg wisselend. Er was er één die zo erg zijn eigen mening gaf tijdens het vertalen dat ik vrij weinig van het interview zelf heb geleerd, maar wel heel duidelijk doorkreeg hoe de verhouding tussen mannen en vrouwen hier is. Mijn tolk was een man, en als mijn interviewee, een vrouw, begon te vertellen over de positie van vrouwen binnen projecten vertaalde hij het met veel tegenzin en liet hij duidelijk weten dat het niet zijn mening was. Dus ja, de taal is wel behoorlijk lastig. Ook al gaat mijn Swahili hier wel heel hard vooruit, het is absoluut nog niet goed genoeg om zonder tolken te kunnen werken. De volgende keer dat ik weer aan zo’n project ga beginnen ga ik zeker er voor zorgen dat ik de taal goed spreek. Gelukkig krijg ik wel ongelooflijk veel informatie met het bijwonen van meetings, het doen van observaties en informele gesprekken tussendoor.

Naja, onderzoek loopt dus allemaal wel oké, ook al realiseer ik mij steeds meer dat 3 maanden echt veel te kort is voor een diepgaand onderzoek.

Het leven hier in Mambo is verder behoorlijk prima. Ook al mis ik zo af en toe de drukte en het leven van een stad als Arusha, ik vermaak mij hier zeer goed. Het personeel van MamboViewPoint is echt geweldig gezellig. Ook al ben ik in de ochtend een zombie, maar als ik dan ga ontbijten en een volle keuken begroet mij zeer uitbundig met ‘habari za asubuhi’, dan is mijn ochtendhumeurtje in één klap verdwenen. En ook al spreekt een groot gedeelte van het personeel zeer gebrekkig Engels, met kleine beetjes Engels, Swahili en gebarentaal beleef ik hier geweldige momenten met hen. De vrolijkheid die iedereen uitstraalt is besmettelijk. Daarnaast is het ook altijd een genot als ik weer sigaretten in het dorp ga halen. In principe kan ik ze vlakbij MamboViewPoint halen, maar het is toch een stuk leuker om ze helemaal beneden in het dorp te kopen zodat ik zo veel mogelijk mensen tegenkom. Iedereen hier is zo ongelooflijk aardig en het is onmogelijk voor mij om het dorp weer zonder glimlach te verlaten. Ook al kende ik het wel van 3 jaar terug, ik blijf mij verbazen over de mooie manier van contact hebben met mensen hier in Tanzania. Ik krijg bijna het gevoel dat ik hier al veel meer bekenden heb dan in Nederland.

En dan is er natuurlijk ook nog mijn voetbalteam, de Dogodogo Stars. Sinds mijn rode bloedcellen wel gewend zijn geraakt aan 2000 meter hoogte ben ik de onbetwiste rechtsbuiten van de Dogodogo Stars. Helaas belande mijn schot na een prachtige combinatie op de paal en bleef de stand tegen de grote rivaal Mtae village op 0-0 staan tot het einde van de wedstrijd. Binnenkort spelen wij de uitwedstrijd en kan ik dan mijn revanche nemen. Tijdens de trainingswedstrijden leg ik er tegenwoordig sowieso 1 á 2 in, dus tegen Mtae moet dat ook wel lukken. Wat een verschil zal dat worden als ik in Nederland weer bij Rivierwijkers op een vlak veld op 0 meter hoogte speel terwijl het geen 35 graden is.

En dan als laatste kom ik hier ook behoorlijk veel Wazungu tegen. Aangezien MamboViewPoint natuurlijk gewoon een toeristenlodge is kom ik hier hele verschillende mensen tegen. Soms zit het bomvol hier, en soms ben ik alleen met Herman, Marion en het personeel. Het leuke aan zo’n lodge is dat je met heel veel mensen in contact komt, waarmee je normaal gesproken niet zo snel in contact komt. En over het algemeen zijn het geweldig leuke mensen. Laatst was er bijvoorbeeld een stelletje dat in Dar Es Salaam werkt voor de Rabobank. Ongelooflijke ballen, en op het eerste gezicht zou ik niet verwachten dat ik daar nou echt mee zou kunnen matchen (niets persoonlijks Paul :P). Toch heb ik daar hele leuke gesprekken en uitjes naar het dorp mee gehad. En zo zijn er nog veel meer hele bijzondere mensen uit de hele wereld met de meest verschillende achtergronden en hele bijzondere reisschema’s. Helaas zitten er ook natuurlijk af en toe wat mindere bij, maar de afgelopen week heb ik toch wel het dieptepunt meegemaakt: twee missionarissen. En ook al weet ik dat ik bevooroordeeld ben over missionarissen, deze hebben mijn vooroordelen niet kunnen verminderen, integendeel. Het duurde mij 3 dagen voordat ik me een beetje open kon stellen om langer dan 5 minuten met hen te praten. Ik werd sinds hun aankomst al direct allergisch van wat voor stierenpoep zij uitkraamden. Maar na wat gesprekken met ze aan te gaan werd het wel fascinerend om hun visies en missies te horen. 1 van de 2, een jongen van 19, werkt voor een behoorlijk grote, maar controversiële organisatie die van te voren helemaal worden opgeleid hoe ze bepaalde typen gelovigen kunnen bekeren. En hier zijn zij hard mee bezig door middel van een weeshuis in Dar Es Salaam. Gelukkig wel met hoge muren eromheen, want je zou toch niet willen dat het moslimgeloof je weeshuis binnenkomt… Verder bleek uit de gesprekken dat het behoorlijk racistische betweterige mensen zijn met standpunten over de mensen hier waardoor er een constante stroom bloed onder mijn nagels vandaan gehaald werd. Toch kon ik het niet laten om hier meer over te horen: Fascinerend maar walgelijk!

Maar zoals gezegd, het grootste gedeelte van de bezoekers en mensen hier zijn echt ongelooflijk leuk, aardig en boeiend. Prima plekje voor een antropoloog dus ;)

Nou, dit lijkt me wel weer genoeg geblog voor deze keer. En mocht je zo gek zijn om er toch geen genoeg van te hebben, vanaf vandaag zal er ook een klein blogje over mijn onderzoek op www.vamosbien.nl te vinden zijn. Ook ga ik eens kijken of het me gaat lukken om met het trage internet hier toch wat foto's te uploaden, we zullen zien of t lukt...

KLEINE UPDATE: het is gelukt om wat foto's te uploaden, maar helaas is dit alleen op Facebook gelukt.