Feeling alive again

Nou, bij deze dan het positieve berichtje na 2 wat mindere. Moet zeggen dat ik na ff een wat minder weekje, met ziek zijn, het weer 110%(als t al niet meer is) naar mn zin heb. Eigenlijk heb ik afgelopen week niet eens zo heel veel meegemaakt, maar ik voel me weer helemaal op mn plek hier! Vorige week hebben we een week met een hoop tegenslagen in t werk gehad. Op maandag bleek t Union Day te zijn, waarop de vereniging van Tanganyika en Zanzibar gevierd werd. De school was dus gesloten. Dinsdag bleken er examens te zijn, waardoor we ook weer geen voorlichting op school konden geven. Woensdag waren er ook examens, waardoor we maar weer naar de school voor wezen zijn gegaan. Elke keer als ik daar ben, vermaak ik me zo ongelooflijk goed. Dit keer kwamen we aan en zei Robert dat ik maar even Engels les moest gaan geven terwijl hij met de beheerder ging overleggen. Weer ff lekker in t diepe gegoeid dus. Maar na wat opstart problemen ging t best goed en had ik er dikke lol in, vooral verbazingwekkend hoe goed die kids van onder de 6 al Engels spreken. T enige probleem was dat ze nog niet hadden geleerd verder dan twenty nine te tellen. Hun simpele hersentjes werden dus heel creatief en maakten er twenty ten van toen we bij de 30 aankwamen. Robert en ik hebben ons kapot gelachen en na heeeeeeeeeeel veel herhalen en oefenen is t ze toch gelukt; op naar de 40 dus! O, en even een publieksvraag tussendoor: de kinderen hier leren rekenen met stokjes naast elkaar leggen en daarmee optellen en aftrekken, ik vind t zelf niet eg een effectieve manier, omdat ze daarmee altijd blijven tellen. Weet iemand dus hoe wij dat in NL leerden? Die periode op de basisschool is voor mij een zwart gat namelijk
Donderdag hadden we weer een slechte dag, de regenwolkjes hadden er nogal zin in om ‘s ochtends alles boven Arusha eruit te gooien, waardoor de wegen naar de plekken waar we konden werken onbegaanbaar waren geworden. Weer een dag weggegooid dus. Vrijdag konden we dan eindelijk weer naar de middelbare school om HIV educatie te geven, en Robert en ik waren toch wel ongelooflijk blij(ook dankzij de goede reacties) dat we weer wat konden doen. Zaterdagochtend stonden we ook weer in de startblokken om aan de slag te gaan, maar…weer een feestdag natuurlijk, dit keer de dag van de arbeid(geen arbeid dus, eigenlijk wel btje vreemd :P). Na lang wachten tot de lange optocht voorbij was(wat dus niet gebeurde), kwamen we tot de conclusie dat t dus niet mogelijk was om vervoer naar de werkplek te krijgen. Toch heb ik maar hard genoten van een vrije dag, heb de hele dag wat boodschappen met Desiree op de markt gedaan met elke keer wat tussenpauzes op een terrasje met een heerlijke Kilimanjaro baridi. ‘s avonds heb ik voor Fay en Desiree gekookt en tot mn grote verbazing heb ik dat eg gemist. Niet dat ik nou zo ongelooflijk dol ben op koken, maar toch geniet ik er flink van om af en toe een btje self supported te zijn. Hier wordt zo veel voor me geregeld en op de 1 of andere manier vind ik dat best lastig. Een btje voor mezelf zorgen af en toe geeft dus best wat voldoening.
T meest bizarre van deze matige week, was eigenlijk dat Robert alles behalve een Afrikaanse mentaliteit heeft. T viel me eerder ook al op dat hij altijd 10 minuten te vroeg is(ipv 2 uur te laat, zoals de gemiddelde Tanzaniaan) en dat als we niet konden werken dat hij keihard baalde en echt even hard moest nadenken hoe hij zijn dag dan kon invullen!
Toch ondanks een slechte werkweek heb ik een heerlijk weekje gehad. Ik heb me even keihard lopen bedenken dat ik nog eg niet terug wil naar NL en elke dag dat ik hier ben, geniet ik er toch even heel hard van dat ik hier ben. T leek in t begin erop alsof t niet zou lukken, en als ik me bedenk hoe hard ik daarvan baalde, snap ik nu ook eg wel dat ik daarvan baalde, t is zo ongelooflijk relax hier. Ik droom er zelfs af en toe van dat ik opens terug ben in NL en als ik dan wakker wordt baal ik er zo keihard van, terwijl ik nog een paar maanden te gaan heb, als ik me dan bedenk dat ik gedroomt heb, bedenk ik me dat dit een heel goed teken is. Soms kan ik hier uren met een glimlach op mn gezicht rondlopen en nadenken over de cultuurverschilletjes die ik hier zo waardeer; iedereen groet elkaar hier, ook al heb je iemand maar 1x heel kort ontmoet, elke keer als je die persoon erna tegenkomt heb je toch even een gesprekje. Ook het hand in hand lopen is hier niet gay zoals in NL, maar t is een teken van vriendschap. Soms loop ik met Robert een tijdje hand in hand en bedenk ik me dat als je dat in NL doet mensen je heel raar aankijken, maar hier is t zo normaal. Verder vind ik t eerlijk om elke dag met de daladala te moeten reizen, in een rijdend minibusje springen, met mn veel te lange benen over iedereen heen klimmen voordat ik kan zitten(als ik kan zitten heb k geluk trouwens) en me elke keer weer verbazen over dat er bijna altijd wel iemand met een paar kippen in 1 hand zit. Zo kan ik nog wel wat dingen benoemen, maar laat ik dat maar voor een andere keer bewaren :P Ik verbaas me wel af en toe over hoe vaak ik mzungu genoemd wordt. Als ik over straat loop, hoor ik elke paar seconde wel iemand mzungu reopen en ergens vind ik t toch raar om een bijnaam vanwege mn huidskleur te hebben, een Afrikaan in Nederland reopen we toch ook niet altijd na met Afrikaan? Maar ach, t is niet negatief bedoeld en t went wel na een tijdje, dr zijn wel ergere dingen in de wereld.
Inmiddels heb ik ook even met Ally een gesprekje gehad over dat ik eigenlijk niet heel tevreden ben over mn slaapsituatie met Noe in 1 bed, vooral toen ik ziek was, was t best vervelend. Ook voor de komende vrijwilligers is t wel handig dat hij t weet, aangezien t voor westerlingen iets minder normaal is om met een onbekende in 1 bed te slapen. Gelukkig vatte hij t goed op en was blij dat ik zo eerlijk was. T bleek namelijk dat er een andere vrijwilliger 3 dagen hier in huis heeft gewoont en daarna bij een vriend ergens anders is gaan wonen om dichter bij de moskee te zijn(Robert vermoedde dat dit een smoes was).Ally vertelde me ook dat Noe deze dinsdag naar kostschool gaat, dus dan heb ik eindelijk een kamer voor mezelf. Probleem opgelost en eindelijk een geode nachtrust :D
Pfff, wat kan ik toch weer een lang verhaal schrijven zonder dat ik nou zoveel meegemaakt heb. Gelukkig heb ik nu ff Ally’s laptop geleend, dus kan ik lekker in de tuin in t zonnetje typen, zonder enige zonnestralen te missen, want stel je eens voor dat ik zonder een geode bruine kleur terugkom :P Nou, tot de volgende blog dan maar weer, ik ga maar eens even tegen mn zin in aan mn huiswerk. Dr is namelijk nog best wat te doen en aangezien Ally nu een paar dagen in Dar Es Salaam zit, moet ik me ontfermen over de website. Hij is eindelijk online: www.fightingaidsintanzania.com maar er moeten wel heel wat veranderingen bijkomen, dr mist nog heel veel info en heel veel info klopt niet. Hopen maar dat t dus snel gefixt is, zodat ie er wat professioneler uitziet.
O, en trouwens, die foto, das de HIV educatie op een middelbare school, t lijkt niet zo heel veel kids, maar t zijn er toch eg een stuk of 70!

Kwa heri!